بسم رب الشهدا و الصدیقین

چه زیبا و غرور آفرین بود اشک شوقی که لحظه ی ورود شهدا بر گوشه چشم مادری غلطید که خود با عکس جگر گوشه اش آمده بود. مادری که بیش از سه دهه است،‌ هنوز چشم انتظار یوسف است.

 

سردار چرا بی سر آمدی، سردار چرا دست هایت را جا گذاشتی، سردار جسم پاره پاره ات در کفن جمع شده بود. الله اکبر مگر می دانستی در کنار شهدای کربلا شهید می شوی که این گونه جان‌ به جان‌ آفرین تسلیم‌ کردی.

 

کجایند مردان بی ادعا که در سکوت شب، خواب را بر چشم دشمن حرام کردند. کجایند اهل کبریا که ذره ذره خاک میهن مرهون رشادت هایشان است.

 

یادت هست در کنار سردار هور نماز شب می خواندی و از شوش و سوسنگرد و هویزه و بستان، تا آبادان و خرمشهر و اروند با لشکر خدا اسلحه به دست و ذکری بر لب، دشمن بعثی را عقب راندید.

 

شیاطین و اشرار عالم و سال ها آرزوی شهادت در راه خدا، سرانجام سلیمانی عزیز را به این مقام والا رسانید. جسم تو از ایران گرفته شد و روح تو برای همیشه در کنارمان خواهد ماند. شهادت گوارای وجودت باد ای فرمانده ی دلیر.

 

حال نوبت ماست، پرچم ایثار و مقاومت را در دست بگیرم و با فریادی بلند، به دنیا اعلام می کنیم: سردار سلیمانی یک‌ نفر نبود و یک‌ ملت بود. تک تک بسیجیان سردار سلیمانی هستند. استکبار بداند تا لحظه‌ی انتقام سخت، آرام و قرار نداریم.

 

 

حمیدرضا توکلی زاده

فرمانده حوزه شهید بقایی فولاد خوزستان